Doktorumuzla yollarımızı ayırdık

 Eveeett. 29. haftada Daktır T.ile şiddetli geçimsizlikten, yollarımızı ayırdık.Bir önceki ay kontrolümüzde, epidural anestezi istemediğimi çıtlatmıştım. Buna benim karar vereceğimi; anestezi uzmanının kararına bağlı olduğunu söylemişti. Nasıl yani????

Vücut benim, can benim, doğuracak olan da benim; eeeeee? O gün 2 saate yakın sıra beklemiştik muayenehanede. Alpi sıkıntıdan kendini kaybetmiş durumdaydı. İki kelime konuşturmadı. Doktor da yoğun ya; durumdan istifade yolcu edildik. Kafamızda milyon tane soru işareti ile arabaya kadar hiç konuşmadık. Alpi' nin sezaryen ile dünyaya geleceğine karar verilen gün de böyle olmuştuk. Hiç konuşmadan, birbirimizin aklından geçenleri duyup, yanıtlıyorduk bile. Arabada ilk ben zırtladım. Ne hakla benim adıma karar verebiliyordu? Bu hiç hoşumuza gitmemişti.Öte yandan da "Acaba haklı olabilir mi? Bir bildiği mi var?" diye aklımızdan geçmedi değil. Bir kadın doğumcu arkadaşın sözlerine kulak verdik ve doktorumuza güvenmeye devam edelim dedik. Dedik demesine de; bir kez içimize kurt düşmüştü.
Bir sonraki aya kadar zaman geçmek bilmedi sanki. Lay lay lom gittik biz yine muayenehaneye. Sürpriz! Doktorumuz doğuma  gitmiş, hastalarına da haber verilmemesini söylemiş. 45 dk kadar olmuş, az sonra dönebilirmiş. Aklımdan geçenler: -->Normal doğum yaptırıyor canım bizim Daktır T. Negzeeellll! -->Normal doğum yaptırıyorsa; az sonra döneceği nasıl garantili? Hımmmm..--> Ya şu an doğumdaki ben olsaydım? 45dk - 1 saatte doğurmam mı icap edecekti? En güzeli telefon edip, ağzından duymak dedim ve "Az sonra geleceğim" i duyunca o gün beklemeye karar verdik. Arada bir şeyler yiyip;kliniğe döndük ve kapıda Daktır T. ile karşılaştık. Sırtından resmen ter akıyordu. Gömleği sırılsıklam olmuş, stresli görünüyordu. Gergin bir şekilde gülümseyerek içeri girdi. Korkunç yoğundu bekleme salonu. 1 saat geriden geliyordu muayeneler. Alpi' yi iyiki de anneannesne bırakabilmiştik. Ve sıra bize geldi. Hemen ultrasona girdim. Kardeş cork cork parmak emiyordu:) 1,5kg. a ulaşmış. 26cm olmuş. Her şey yolunda. Görüntülerimizi de aldık ki Daktır T. ye konuşmak istediklerim olduğunu söyledim. Geçen hafta sonu yaptığımız hastane ziyaretini ve ebe ile aramızda geçen diyalogu ve bunun bizi nasıl rahatsız ettiğini anlattık.Daktır T. ' nin yüzü asıldı. Ebenin yaptığının boşboğazlılık, terbiyesizlik ve hatta aptallık olduğunu söyledi. Üzerine doğum hakkında soru-cevap yapmaya başladık. Epidural konusunu tekrar açtım; tatmin edici bir yanıt gelmedi. Suni sancıya geldi konu. Sorduğum da; "SSVD' de önerilmiyor pek. Sizin görüşünüzü bilmek isterim bu konuda." "Kullanırım" dedi. ".... miktarda .. ilacı ..." "mekonyum yutarsa....." ama SSVD ile ilgili herhangi bir yorum yok!
Vee geldik iplerin koptuğu noktaya; "Epizyotomiyi doğumda gerekli bulmadıkça doktor, istemiyorum. Beni biraz ürkütüyor." dedim ve o babacan, nazik Daktır T. gitti. Bir hayli agresif bir sekilde "Ben her doğumumda yaparım! Hatta epizyom, doğumdan daha uzun sürer; o kadar özen gösteririm" diye; böyle gözlerini koca koca açarak, sesini yükseltti. Sormak zorundaydım; "Neden gerek gördüğünüzü anlatır mısınız?" diye sorunca da bağırmaya ve hakaret etmeye başladı! Bu takıntılı annelerden etrafta çokca varmış artık. Bu takıntılı tavırlardan vaz geçmeliymişim. Doktorun işine bu kadar da karışılmazmış. Haaa bir de bu epizyotomi konusunda sorun çıkaracaksam; bir daha kendisine gelmeyeyimmiş, baştan söylüyormuş. Baştan dediği de 29. haftamdayım! Eyvallah deyip çıktık dışarı. Daha doğrusu bu muamelenin arasında hemşire sıradaki hastaya kapıyı açıverdi.
Ne hissettim biliyor musunuz? Zaten SSVD' yi desteklemiyormuş, gönül vermemiş bu işe. Alpi' nin doğumundan sonra; en hazmedemediğim; o kandırılmışlık duygusuydu. "Bir daha niyeti böyle bir doktoru sezersem; hiç çekinmeden bırakıp gideveğim.ma bakmadan çıkıp" diye sözvermiştim kendime. O yüzden arkama bakmadan çıkıp gitmek zor gelmedi. Bir anne adayı, doğum doktoruna çok bağlanıyor. Müthiş bir güven duygusuyla bağlanıyor. Düşünsenize; kendi canınız ve yavrunuzun canını o doktora emanet ediyorsunuz. Doğum anında savunmasız, hatta acizsiniz. Bu sebeple, o aşamaya gelene kadar da kırılgan oluyorsunuz. Ben bu kez bunu hissetmedim. Sadece karşımda haddini aşmış, azıcık bir şeyleri sorgulayan bir gebe görünce panikleyen, eskiden daha sık görülen; üste çıkmaya çabalayan doktor tavrını sergileyen bir doktor vardı. Halbuki gerekçelerini bana her zamanki nezaket sınırları çerçevesinde anlatsa; belki de ikna olacaktık. Olmayacaktıksa bile, bu şekilde ayrılamış olacaktık. İlk 2 gün sinirlendim ama sonraları çok şanslı olduğumu fark ettim. Bu durumla ameliyat masasında da yüzleşmek zorunda da kalabilirdim ve o zaman bu kadar rahat kapıyı çarpıp gidebileceğimden emin değilim.
RifBaba ile beklemeye karar verdik. Daha yeni muayene olduğumdan, önümüzde tertemiz 1 ay olduğunu düşündük. Araya bayram tatilinin girmesine izin verdik ve bu sürenin sonunda kafamızda yeni bir doktor ismi netleştirdik.Gerçek bir SSVD dostu doktor olduğundan emin olalıydım. Bu aralar sıklıkla duyduğum erken doğum hikayeleri yüzünden, erken doğuracakmışım hissi yerleşti üzerime. Halbuki hiç de öyle 6. hissim tutar, içime doğar insanı değilimdir.  Tatile çıkacağımız sabah, ben Kardeş' in yıkanmış eşyalarını dolaba yerleştiriyordum. Gitmeden hastane çantasını da aradan çıkarıverdim.
Tatilimizi yaptık, enerjimizi depoladık ve cumartesi günü için randevumuzu aldık. Yeni doktor adayımız referanslı bu konuda. İyi bir şey yapıyormuşuz hissi var içimde. Bize şans dileyin.