Uçtu uçtu

Çiçieliköy' den devam ediyorum. O kadar mutluydu ki Alpi o gün. İpi yettiğince havalanınca bizim uçurtma, başlıktaki çığlıkları dinledik. Küçük itiraflarda bulundu: "Mert' in yanında arkadaşlarının olmasını sevmiyorum. O zaman benimle az  oynuyor. Şimdi sadece benimle oynuyor hehe!"

Tam otların üzerine yayılmıştık ki, bi hareketlenme oldu. Alpi uçurtmanın ipini kaçırmış. Rüzgar çok iyiydi ya, kahraman RifBaba & oğlu peşinden koşturmuşlar. Alpi, vicdan azaplı ve suçluluk dolu gözlerle, RifBaba ise kafasını kontrol ede ede topallayarak gelince zıpladım yerimden! Uçurtma, bir evin yüksek duvarlı bahçesine kaçmış. Büyük oğlan, yüksek duvarı küçümsemiş. Kiremit varmış, tutunup çıkacak:) Tüm ağırlığını(!) verip asılınca kiremit yerinden oynamış KÜÜT! kafasına, denge menge de kalmamış, dizinin üzerine düşmüş. Sıyrılmış kanamış dizi, kafayı kontrol ettik, şişmiş, sıyrıklar var. Yaşıyor ve hala tek parça; o zaman düşenin dostu olmazmış, patlattık kahkahayı. RifBaba' nın memleketinin dilinde eğleştik kendileriyle:)

Görünce kengerli günleri anımsadım. Var mı bileniniz? 11 sene Tarsus' ta kemirdik durduk. Teyzeler ayıklar verirlerdi bize. Bi de kızartılırdı. Biz de çocuklar, kendimiz toplayıp, kızartmaya çalışırdık. İğrenç olurdu bizimkiler :) Herkes birbirine bakıp, bozuntuya vermeden "Nefis" der ve yine de yutardık. RifBaba yıllar önce anlatmıştı "Eskiden kahvesi yapılırdı bizim orada" diye. İçeniniz var mı?

Önce bir tane koparttı. Evirdi çevirdi. "Geri koysam yaşar mı?" diye sordu. " Yok" dedim. "Yakında solmaşa başlar." üzüldü. Yine de yerine koymaya çalıştı. "Belki yaşar" dedi. Bi daha da kopartmadı.

Koştur dur. Çocukluğunu, doya doya yaşatabiliriz umarım sana.

Yazısı Annelerin Dünyası' nda.

Devam edecek..